Is homofilie aangeboren?

30-09-2011

Tijdens een interview voor Tertio in 2011 deed minister Pascal Smet enkele opmerkelijke uitspraken. Dat jongeren die naar de Wereld Jongeren Dagen gaan in de toekomst mogen rekenen op financiële steun van de overheid zal menigeen (aangenaam) verrast hebben. Wat waarschijnlijk minder verrassend was, is de uitspraak dat homoseksualiteit aangeboren is. Maar is dat wel zo? Cavaria, in haar brochure Alles wat je altijd al wilde weten over holebi’s,  schrijft letterlijk: “Seksuele gevoelens zijn niet echt te testen. Gevoelens zijn immers niet absoluut: ze kunnen je hele leven nog veranderen. Er zijn al honderden onderzoeken gevoerd naar wat nu precies bepaalt of je holebi of hetero bent. Onderzoeken naar de genen, hormonen, hersenen, opvoeding… Eigenlijk weten we het niet.”

Zie: watjealtijdalwildewetenoverholebis.pdf (cavaria.be) Daarmee verwoorden ze min of meer  wat de American Psychiatric Association al enkele jaren schrijft: “Hoewel er veel onderzoek gedaan is naar de mogelijke genetische, hormonale, ontwikkelings-, sociale en culturele invloeden op seksuele geaardheid, kunnen wetenschappers daaruit niet afleiden welke factoren seksuele geaardheden bepalen. Velen denken dat natuur en opvoeding beiden een complexe rol spelen.” Zie: Answers to your questions for a better understanding of sexual orientation and homosexuality (apa.org)

Vanwaar komt dan dat blijkbaar ingeburgerd idee dat homoseksualiteit aangeboren is?  In 1985 schreven Marshall Kirk en Hunter Madsen een artikel “The Gay Agenda” in het tijdschrift Christopher Street. Daarin werd gesteld dat het belangrijk was om het debat over homoseksualiteit te richten op een soort homoseksuele identiteit. Men moest tegenstanders van homoseksueel gedrag kunnen beschuldigen van het niet respecteren van de burgerrechten van homoseksuelen. Daarvoor achtten ze het belangrijk dat de publieke opinie zou overtuigd worden van het idee dat homoseksualiteit aangeboren is.

In het begin was men daar in de homobeweging niet enthousiast over, maar dat veranderde toen in de zaak Bowers tegen Hardwick in 1986 het Amerikaans Hoger Gerechtshof besliste dat individuele staten het recht mochten behouden om homoseksueel gedrag strafbaar te stellen. Een nieuwe aanpak bleek noodzakelijk en aangezien er in het Amerikaanse Burgerrecht voorzien was dat op een bepaalde manier geboren zijn recht kan geven op een bescherming als minderheidsgroep, werd het idee dat homoseksualiteit aangeboren is een belangrijke strategie om zogenaamde homorechten te kunnen bekomen. Kirk en Madsen schreven vervolgens een nieuw artikel, “The Overhauling of Straight America” waarin gedetailleerd werd uitgelegd hoe men het Amerikaanse publiek kon overtuigen dat homoseksualiteit aangeboren is. Meer hierover kan gelezen worden in de studie die door Ryan Sorba werd gemaakt over de ontwikkeling van de homobeweging, getiteld “The Born Gay Hoax”. Zie: http://www.massresistance.org/docs/gen/08a/born_gay_hoax/TheBornGayHoax.pdf .

Het idee dat homoseksualiteit aangeboren is, blijkt dus een idee te zijn dat om politieke redenen werd gepromoot zonder wetenschappelijke bewijzen. Dat dit bepaalde gevolgen heeft gehad die allesbehalve onschuldig zijn, blijkt onder meer uit de resolutie die in januari 2006 werd aangenomen door het Europees Parlement, waarin homofobie gelijkgesteld werd met racisme, wat verwijst naar het idee dat seksuele geaardheid evenals ras aangeboren (en onveranderlijk) zou zijn. Zie: http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=TA&reference=P6-TA-2006-0018&language=EN

Door dergelijke resolutie is in feite iedereen die een afkeer heeft van homoseksueel gedrag (fobie staat voor irrationele angst of afkeer) een potentiële misdadiger en we weten maar al te goed hoe gemakkelijk tegenwoordig iedereen die bepaalde “homorechten” als huwelijk en ouderschap bekritiseert, beschuldigd wordt van homofobie. Er is zelfs een officiële internationale dag tegen homofobie! Het criminaliseren van het afkeuren van homoseksueel gedrag is een logisch gevolg van het gelijkschakelen van seksuele geaardheid met ras. Zo ook vergelijkt men in Amerika het verbod op het homohuwelijk met het verbod dat daar destijds gold op huwelijken tussen verschillende rassen en is het feit van tegen het homohuwelijk te zijn al voldoende om uitgescholden te worden als “hateful bigot”!

Wat ook opvalt, is dat andere vormen van seksueel gedrag buiten beschouwing worden gelaten. Seksuele geaardheid lijkt alleen van toepassing op het geslacht waar je je toe aangetrokken voelt. Wat te doen met bijvoorbeeld nymfomanie, sadomasochisme, necrofilie, allerlei vormen van fetisjisme? Mag men daar nog wel zijn afkeer over uiten zonder van fobie of haat beschuldigd te worden?

In 1973 verwijderde de American Psychiatric Association (A.P.A.) homoseksualiteit uit haar lijst van seksuele afwijkingen en in 1990 zou de Wereld Gezondheids Organisatie (W.H.O.) hetzelfde doen. De A.P.A. heeft later ook sadomasochisme (met wederzijdse toestemming) en nymfomanie uit haar lijst met seksuele afwijkingen geschrapt. Zelfs pedofilie werd een korte tijd geschrapt (in 1994)! Het argument dat voor homoseksualiteit gold, dat het op zich geen aanleiding geeft tot sociale of andere problemen en dat de personen zelf hun geaardheid niet als ongewenst beschouwden, kon namelijk even goed toegepast worden op andere “afwijkingen”. Van pedofilie werd vanuit bepaalde hoeken beweerd dat het niet noodzakelijk schadelijk is voor kinderen! (zie bijvoorbeeld het onderzoek Jongens over vriendschap en seks met mannen van Dr. Theo Sandfort in 1986).  Hoe lang nog voordat sadomasochisme en wat nog allemaal ook als een soort “ras” wordt betiteld en er een internationale dag tegen SM-fobie enzovoort komt? Wat voor homoseksuelen geldt, geldt toch evenzeer voor sadomasochisten? Ze hebben er niet voor gekozen, ze kunnen het niet veranderen en ze doen toch niemand kwaad? Zal een homoseksuele sadomasochist alleen depressief worden als men zijn homoseksualiteit niet maatschappelijk aanvaardt?

Er is natuurlijk een verschil. Homoseksualiteit wordt gemakkelijker openbaar dan sadomasochisme en vandaar is er waarschijnlijk meer behoefte aan homoseksueel activisme dan bij SM. Dit raakt echter de kern van de zaak niet, dat wil zeggen, dat men bepaalde vormen van seksueel gedrag niet meer mag afkeuren, omdat bepaalde mensen zeggen “dat ze zo zijn”. Mensen met bepaalde seksuele gevoelens zullen die doorgaans zelf “normaal” vinden omdat ze die ervaren als een deel van zichzelf. Dat geldt trouwens niet alleen voor seksuele gevoelens. Het is onze omgeving en opvoeding die bepaalde normen voorhoudt en die ons confronteert met bepaalde neigingen in onszelf die hieraan niet beantwoorden. Wie bv. nooit geleerd heeft dat overdadig snoepen, aangetrokken worden tot pornografie, of andere “spontane” neigingen, af te raden zijn, heeft veel kans om dat nooit of te laat in te zien en die neigingen nooit onder controle te krijgen. Zelfcorrectie behoort bij de leerschool van ons mens-zijn.

Een “goed gevoel” samenleving die iedere vorm van kritiek op de zelfanalyse van individuen schuwt, helpt uiteindelijk niemand. Hetzelfde beginnen we ook te merken bij de zogenaamde transgenders. Blijkbaar is het voldoende dat ze beweren dat ze liever het andere geslacht zijn, opdat dit kritiekloos moet aanvaard en ingewilligd worden, want anders worden ze depressief. Gek genoeg stelt men enerzijds wel dat seksuele geaardheid onveranderlijk is, maar geslacht dan weer niet! Als er nu iets duidelijk genetisch onveranderlijk bepaald is, dan is het wel het geslacht!!

Naast het idee dat (homo)seksuele geaardheid aangeboren zou zijn is er ook het idee dat het onveranderlijk is. Als men seksuele geaardheid op dezelfde hoogte wil stellen als ras, dan moet men ook kunnen zeggen dat het onveranderlijk is, want ras is ook onveranderlijk. Wetenschappelijk onderzoek heeft ook hier geen bewijzen geleverd voor wat men voortdurend beweert. De Laumann studie uit 1994 daarentegen The Social Organization of Sexuality: Sexual Practices in the United States, wiens bevindingen herhaaldelijk werden bevestigd door andere grootschalige onderzoeken, heeft aangetoond dat homoseksualiteit geen onveranderlijke eigenschap is en dat het spontaan kan overgaan in heteroseksualiteit bij het ouder worden, dat seksuele “identiteit” niet vast bepaald is tijdens de adolescentie maar blijft veranderen tijdens de rest van het leven. Waarom horen wij daar niets over? Er staan veel te veel belangen op het spel. Wetgevingen zijn aangepast, holebi’s zijn massaal open en out in de samenleving. De gevolgen zouden dramatisch zijn als plots blijkt dat alles gebaseerd is op leugens!

Dat is het werkelijke drama van de homobeweging. Een beweging die opkomt voor meer respect voor mensen, maar dat doet via bedrog, schaadt uiteindelijk die mensen zelf. Het is het drama van te denken dat men zo geboren en onveranderlijk is, terwijl dat er vaak factoren meespelen die door dergelijk deterministisch denken zelfs niet meer bespreekbaar mogen zijn. Vaak zijn er problemen in iemands leven die verdrongen worden en waarvoor men een uitweg zoekt via andere kanalen, die dan een soort van drugeffect hebben. Ze geven een gevoel van geluk, maar zijn in feite een vlucht voor de werkelijkheid. Zo duurde het twintig jaar voor een man begreep waarom hij homoseksueel was. Zijn getuigenis staat in het boek “Ne deviens pas gay, tu finiras triste” onder het pseudoniem Sébastien. Hij vertelt erin over zijn ervaringen als praktiserend homoseksueel en hoe hij pas heel laat begreep dat de dood van zijn verloofde en zoon (bij een ongeval) aan de basis lag van zijn homoseksuele gevoelens.

We weten ook dat seksueel misbruik veel emotionele ellende bij de slachtoffers veroorzaakt. Mag het ook gezegd worden dat wanneer een jongen misbruikt wordt door een volwassen man, dat dit aanleiding kan geven tot een homoseksuele “geaardheid”? Nee dat mag tegenwoordig niet, want dan zou men wel eens kunnen denken dat homoseksualiteit niet perfect normaal en evenwaardig is. Op die manier snijdt de homobeweging in het vlees van haar eigen mensen!! De oprichter van de hedendaagse homobeweging, Harry Hay, was zelf als kind seksueel ingewijd door een volwassen man en, het hoeft daarom echt niet te verwonderen, hij steunde ook de controversiële Lambda organisatie die seksuele relaties tussen tienerjongens en volwassen mannen wou legaliseren. 

Liever dan de hele complexiteit van oorzaken en psychologische reacties te onderzoeken en te durven benoemen, wordt de publieke opinie voorgehouden dat alles normaal en goed is, zolang er maar geen homofobie meer is! Dit zelfbedrog is al heel jammer op zich, het wordt echter schadelijk voor de samenleving wanneer onderwijs, media en politiek de wetgeving, programma’s en lesmateriaal conformeren aan dergelijke ideeën en er een soort correct denken heerst waarbij afwijkende meningen worden gecriminaliseerd.

D.B.