Brief van E.P. Carlo Buzzi aan vaticanist Sandro Magister
Bron: http://chiesa.espresso.repubblica.it/articolo/1350792?fr=y
Rome, 12 mei 2014 (eigen vertaling)
Beste Sandro,
Hier in Bangladesh, onderwijzen we de catechismus en, om duidelijk te zijn, zeggen we dat elk sacrament vier elementen bevat: de bedienaar, de materie, de formule, de miraculeuze gebeurtenis.
In het geval van doopsel, is de bedienaar een geestelijke of een leek, de materie is water, de formule is “Ik doop je…” en de wonderbaarlijke gebeurtenis is dat men kind van God wordt.
In het geval van het vormsel, is de bedienaar de bisschop, de materie is olie, formule is “Ik teken u.…” en de wonderbaarlijke gebeurtenis is dat men de kracht van de Heilige Geest ontvangt.
In het geval van de Eucharistie, is de bedienaar de priester, de materie is het brood en de wijn, de formule is “Dit is mijn lichaam…” en de wonderbaarlijke gebeurtenis is dat het brood en de wijn het lichaam en bloed van Jezus worden.
In het geval van de biecht, is de bedienaar de priester, de materie zijn de zonden, de formule is “Ik ontsla u.…” en de wonderbaarlijke gebeurtenis is de vergeving van de zonden.
In het geval van het huwelijk, zijn de bedienaars de echtgenoten zelf, de materie is hun lichamen en zielen, de formule is de belofte en de wonderbaarlijke gebeurtenis is dat zij als het ware een enkele persoon worden.
We onderwijzen dat een sacrament aldus wordt genoemd omdat het een bovennatuurlijke gebeurtenis produceert die niet met de ogen kan worden waargenomen, maar die grandioos en echt is in de ogen van God.
Voor wat het huwelijk aangaat, leggen we precies uit dat het miraculeuze feit erin bestaat dat, van zodra de belofte voor God werd gemaakt, beide echtgenoten verenigd zijn om een enkele persoon te vormen, alsof de ene aan de andere werd verbonden met sterke lijm, of aan elkaar werd gelast met een hitte van 5.000-graden.
Als men dit wonderbaarlijke feit uit het katholieke huwelijk verwijdert, wat moeten we dan in de plaats daarvan zetten?
Ik maakte de volgende reflectie.
We weten dat er een doopsel “van het bloed” bestaat en ook een doopsel “van de begeerte”, even geldig als het doopsel van het water.
Uit de echt gescheiden personen kunnen, als het klopt dat zij zich bewust zijn van hun situatie, de communie van de begeerte ontvangen.
Aan het ontvangen van een sacrament is er een objectieve en subjectieve kant. We weten wat het meest belangrijk is, namelijk de grote genade waarmee het sacrament gepaard gaat. Maar ik kan deze genade verliezen en zelfs een heiligschennis begaan als ik te communie ga met lichtzinnigheid of op een onwaardige manier.
Deze hertrouwde uit de echt gescheiden personen – die, alles wel beschouwd, het christelijk belang van leed, opoffering, geduld en boete een beetje vergeten hebben, en die uit het oog verloren dat Jezus gekruisigd werd en dat het Kruis, indien aanwezig, voor iedere christen een manier is om dichter bij de Verlosser te komen – tonen zich enigszins aanmatigend wanneer zij een beroep doen op de genade van God, terwijl zij voordien nauwelijks rekening hebben gehouden met Hem.
Vanuit een subjectief oogpunt, denk ik dat het voor hen, veel meer “existentieel” is dat zij zich beperken tot de begeerte van de communie, in plaats van de communie zelf te ontvangen.
Het vrijwillig aanvaarden van deze onthouding zal heel heilzaam zijn voor hun ziel en de heiligheid van de christelijke gemeenschap die de Kerk is ten goede komen.
Als we integendeel verder gaan op het pad dat uitgezet werd door kardinaal Walter Kasper, zal de schade belangrijk zijn
1. Het zal de Kerk oppervlakkig en meegaand maken;
2. Men zal de onfeilbaarheid van de stoel van Petrus moeten loochenen, want het zal lijken alsof alle vorige pausen zich hebben vergist
3. Men zal al diegenen die als martelaar hun leven gaven ter verdediging van dit sacrament als dwazen moeten beschouwen.
Hiermee denk ik mijn bijdrage te hebben geleverd aan deze hevige discussie, die naar ik hoop heel snel zal eindigen.
Tot weldra, vriendelijke groeten uit Bangladesh, een land dat in veel opzichten opkomend is en dat men niet mag verwaarlozen.
Pater Carlo
Sirajganj, 5 mei 2014
Carlo Buzzi, 71 jaar oud, geboren in het bisdom Milaan, is sinds 1975 zonder onderbreking op missie in Bangladesh, als lid van het Pauselijk Instituut voor Buitenlandse Missies.
Gedurende meerdere jaren heeft hij geworsteld, helemaal alleen, zonder één enkele bekering. Toen kwam het moment van de eerste doopsels en vervolgens werden de eerste katholieke families gevormd. Een druppel water in een zee van moslims.
Hij was altijd zeer actief ten gunste van de armsten. Onder andere ten voordele van de volksstammen, voor dewelke hij zich kosteloos ter beschikking stelde als hun raadsman, om hen de mogelijkheid te geven om het land dat hen illegaal werd afgenomen terug te verkrijgen. Hij onderging stokslagen, hij werd bekogeld met stenen, hij werd geconfronteerd met tegenspoed, hij reisde honderden kilometers op een motorfiets naar de meest afgelegen dorpen. Hij vestigde zich bij de volksstammen en de Onaanraakbaren die uit India kwamen om als handarbeiders te werken bij de bouw van een brug over de rivier de Brahmaputra, en die op het verzet stuitten van de lokale moslims. Hij bouwde kerken, scholen en klinieken. Wanneer ze werden verwoest heeft hij ze heropgebouwd.
Maar de verkondiging van het evangelie stond altijd in het middelpunt van zijn missie. Een evangelie gepredikt en beleefd in zijn meest essentiële en authentieke vorm, zonder compromis.
Onze commentaar:
De H. Communie is, zoals elk sacrament, een gave van God en geen “recht”, zoals ook de toegang tot het priesterschap geen “mensenrecht” is, laat staan een “vrouwenrecht”.
Het nuttigen van het Lichaam des Heren is daarenboven een rechtstreekse en intense vorm van eenwording met Christus, die niet mag tegengesproken worden door innerlijke of uiterlijke tegenstrijdigheden met zijn leer en voorschriften, o.a. over de onverbreekbaarheid van het huwelijk. Het is en blijft de taak van de Kerk daarover te waken, zonder “aanpassingen” aan de wensen van de tijdsgeest, hoe verlokkelijk en populistisch die ook mogen lijken.
Dit forum ondersteunt bijgevolg volledig de duidelijke stellingneming van Pater Carlo Buzzi, in overeenstemming met de continue leer van de Kerk en met respect voor Gods eeuwig Woord, ten dienste van de Waarheid en het Leven.
Forumcatholicum 