27-04-2021
Er zal wellicht niemand zijn die een dictatuur zomaar toejuicht, tenzij men er rechtstreekse en persoonlijke voordelen kan uit halen. Maar diep knaagt steeds de spanning die een dictatuur veroorzaakt tegenover de persoonlijke vrijheid die de meesten onder ons koesteren. Men raakt meestal aan veel gewoon, en na een tijd kan men opgelegde beperkingen zelfs gaan beschouwen als nu eenmaal horend bij het maatschappelijk leven. In een democratie dient men er wel over te waken dat dergelijke beperkingen legaal en legitiem zijn. Dit wordt scherp aangevoeld tijdens de huidige pandemiecrisis. Normale sociale gedragingen worden beperkt of zelfs verboden o.w.v. de volksgezondheid. Een groot deel van de bevolking schikt zich hiernaar spontaan, terwijl een ander deel door de maatregelen wordt geïrriteerd hetgeen zelfs soms tot agressieve confrontaties leidt. We kunnen echter –los van de discussie over de al dan niet geldige juridische grondslag van deze beperkende maatregelen- moeilijk ernstig beweren dat we nu door deze tijdelijke maatregelen onder een dictatuur of politiestaat zouden leven.
We stellen ons echter de vraag of we vandaag niet op andere gebieden van het maatschappelijk leven met het tot stand komen van een nieuwe soort dictatuur te maken hebben. We verwijzen naar het ontstaan en de groei van ideologieën rond bepaalde levenswijzen, gedragingen en opinies die eerder uitzonderlijk waren en zich situeerden buiten de krijtlijnen van wat de samenleving als zogezegd “normaal” beschouwde. Deze ideologieën verspreiden zich vandaag via allerlei kanalen en zijn allesoverheersend in onderwijs, media en cultuur. Allerhande rechten worden via de overheid en rechtbanken afgedwongen.
Neen, we hoeven niet terug in de tijd waar alles wat zich niet binnen die krijtlijnen bevond amper werd getolereerd, en soms zelfs werd vervolgd. Krijtlijnen kunnen zich inderdaad verplaatsen, want ze zijn aangebracht met afwasbaar krijt. De mens evolueert en de samenleving eveneens, en de ene cultuur is de andere niet.
Nemen we als voorbeeld de genderideologie. Het is opvallend hoe dit als een nieuw paradigma wordt verkondigd dat geen enkele tegenspraak duldt en de wetgeving op alle gebieden en met alle mogelijke middelen wenst te domineren. Wie nog durft beweren dat eenieder als man of vrouw wordt geboren, medische uitzonderingen buiten beschouwing gelaten, wordt nauwelijks nog getolereerd in het politieke debat. De tolerantie die men voorheen cultiveerde en die juist ruimte liet om verschillende visies naast en met elkaar te laten bestaan, lijkt nu volledig verdwenen. De lobbygroepen die deze nieuwe ideologie uitdragen vinden overal ingang en worden ook actief door de overheid gesteund.
Dat dit verregaande gevolgen heeft zien we nu binnen het onderwijs waar men steeds meer aandringt om alles genderneutraal te maken. Maar moet het ‘psychologisch geslacht’ de norm worden waarvoor zelfs de natuur moet buigen? Laat ons alle begrip en respect hebben voor mensen die reeds vanaf hun jeugd geconfronteerd worden met een verschillend aanvoelen tussen hun natuurlijk en hun psychologisch geslacht, hen alle hulp bieden en hen op hun levensweg begeleiden. Er zijn in de natuur van de mens echter gegevenheden die niet zomaar kunnen worden gemanipuleerd op grote schaal. Nochtans gaat men hier steeds verder en verder in. Het lijkt een weg waarvan het einde nog niet in het zicht is. Maar misschien zou het wel eens een doodlopende weg kunnen zijn die ons uiteindelijk zal brengen tot een totaal ontwrichte natuur binnen een even ontwrichte maatschappelijke context.
De nieuwe ideologieën willen zich daarnaast ook doen gelden op het vlak van het begin en het einde van het leven. De wijze waarop vandaag over abortus en euthanasie wordt gesproken en beide daden genormaliseerd worden door beroep te doen op het absolutie zelfbeschikkingsrecht is meer dan zorgwekkend.
Het is nog amper toegelaten aan zorgverleners om hun gewetensvrijheid in te roepen om zich juridisch in te dekken wanneer men weigert om aan dit “recht” op abortus en euthanasie mee te helpen. Maar voor instellingen staat dit al totaal op de helling.
Deze nieuwe ideologieën zijn gebaseerd op het elimineren van God als de schepper van het leven waarbij de mens de plaats inneemt van God. Dan kan men de mens maken met de eigenschappen die hem het best uitkomen, hem liquideren als deze niet meer tot nut is, het geluk in de weg staat, economisch niet meer rendeert, of tot last is geworden.
Maar dit is geen louter religieus probleem zoals sommigen vlug zullen argumenteren, maar voor alles een humaan probleem omdat men de mens reduceert tot zijn aards bestaan en loskoppelt van zijn transcendente dimensie. Ook de gevolgen van een dergelijke visie zijn op louter menselijk vlak werkelijk onvoorspelbaar en onheilspellend.
Wanneer de mens zichzelf als schepper waant zal hij de grenzen leggen waar deze hem het best uitkomen. Dat worden dan de nieuwe krijtlijnen, maar ze lijken nu wel met onuitwisbare inkt te worden getekend. Wee hen die er nog een andere mening op nahouden, en ook wee deze culturen en volkeren die helemaal niet opgezet zijn met deze ‘verlichte’ westerse visie. Deze worden als ‘onderontwikkeld of achterlijk’ beschouwd en worden met koloniale middelen aangespoord het goede voorbeeld van hun vroegere kolonialisten te volgen. Voor ons daagt een nieuwe dictatuur aan de horizon, voor hen lijkt een nieuwe periode van kolonisatie te zijn ingezet. En het middel om de ideologieën op te dringen en af te dwingen is de macht van het geld. Wie niet volgt zal dit vlug op financieel vlak voelen, zowel als individu, als groep, als organisatie en als land in ontwikkeling.
Waar zijn de hedendaagse profeten die tegen de stroom durven in te varen? Ook al zijn hun argumenten klaar en redelijk, ze worden nog amper gehoord in een gemeenschap die zich nog slechts laat meedrijven met emoties en meer oor heeft voor de valse profeten die hen naar de mond praten. En die zijn er ook vandaag in overvloed!
Br. René Stockman
Forumcatholicum 