Open antwoord aan een boze Bisschop Johan Bonny

18-03-2021

Monseigneur,

In een opiniestuk in De Standaard en voor de VRT, maakte u zich boos op uw eigen Kerkleiding, wegens het innemen van standpunten inzake homoseksualiteit die “nog niet het niveau van het derde middelbaar” halen. Daarenboven zouden ze “wetenschappelijke onderbouw” missen, evenals “theologische nuance” en “ethische zorgvuldigheid”. U contesteert ook een passage die zegt dat er “in Gods plan geen gelijkenis of zelfs maar een analogie mogelijk is tussen het hetero- en het homohuwelijk”.

Uw betoog wordt ondersteund met het argument dat u homoparen kent, zelfs met kinderen, die “een warm en stabiel gezin vormen en actief deelnemen aan het parochiaal leven”. Blijkbaar zijn sommigen hiervan, met uw toestemming, voltijds actief als kerkelijke medewerkers.

U hebt natuurlijk het volste recht om uw mening te uiten, maar van een hoogwaardigheidsbekleder van de Katholieke Kerk zou men minstens een hoge mate van voorzichtige loyauteit mogen verwachten aan de leiding ervan. Indien u in sommige gevallen met haar niet akkoord gaat, dan kan u zulks respectvol met hen bespreken. Als u daarentegen de pers inschakelt om uw “progressief” imago en standpunten in de verf te zetten, dan degradeert u zich tot het populistisch niveau van hen die een proces willen voeren in de media i.p.v. in de rechtbank. Mocht zoiets niettemin toch wenselijk zijn, dan zouden in een democratische context ook mensen aan het woord moeten komen die er in deze zaak een andere visie op nahouden.

Natuurlijk zal u zich gesteund voelen door de avant-gardistische en modernistische zogenaamde “basiskerk”, waarmee u zich meer verbonden voelt dan met uw kerkleiding. Maar u moet zich ook rekenschap geven dat er in onze Belgische kerkprovincie nog altijd mensen zijn die uw mening NIET delen. Zij hebben spijtig genoeg niet dezelfde mogelijkheid om in de media aan bod te komen, want hun standpunten worden meestal bij voorbaat verworpen of schaamteloos doodgezwegen. Zij beantwoorden immers niet aan de seculiere tijdsgeest en de politieke correctheid, waarvan u zich tot een bewierookt protagonist gemaakt hebt.

Om te beginnen hanteert u een bedenkelijk discours, wanneer u suggereert dat er in de Katholieke Kerk over deze kwestie steeds verschillende meningen bestonden. U mag gerust het tegendeel trachten aan te tonen, maar de officiële standpunten hierover van het katholieke Magisterium zijn steeds onveranderd gebleven.  Het baseert zich hiervoor op de Bijbel (Genesis 1:26-28, Genesis 19:1-29, Leviticus 18:22-25, Leviticus 20:13, Romeinen 1:24-27, 1 Korintiërs 6:9-10, 1 Timotheüs 1:10 en Judas 1:7), de traditie en delen uit het natuurrecht. (Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Christendom_en_homoseksualiteit ).

Daarenboven leren ons zowel het kerkelijk leergezag als ons gezond verstand, dat kinderen het recht moeten hebben op een gehuwde vader en moeder. Het is niet omdat dit in de praktijk niet altijd mogelijk is dat dit niet moet nagestreefd worden. Hoeveel kinderen die hierover zouden worden ondervraagd, zouden spontaan verklaren dat zij liever 2 mama’s of 2 papa’s zouden hebben?? (Of eventueel 2+1?). Hoeveel ouders zouden met de hand op het hart (dus niet modernistisch geïndoctrineerd) beweren dat het hun niets kan schelen als hun toekomstig kindje homoseksueel zou zijn? Of zijn zulke vragen volgens u “incorrect” en mogen zij ten hoogste nog tot in het tweede middelbaar gesteld worden?

U bezondigt zich aan een eenzijdige houding tegenover homoseksualiteit, waarin dit fenomeen zogenaamd “wetenschappelijk” wordt gekaderd. Het lijkt er echter meer op dat dit kader aan een utilitaristische ideologie is ontleend. De zgn. wetenschap kon ons tot nu toe zelfs geen algemeen aanvaarde causale verklaring geven voor homoseksualiteit. Volgens de Kerk zijn homoseksuele daden “intrinsiek ongeordend”. Die verklaring is gebaseerd op de natuurwet, een geheel van principes slaande op de menselijke natuur. Het basisfundament hiervan is onze verantwoordelijkheid tegenover het menselijk leven. Dit moet in optimale omstandigheden worden doorgegeven. Er bestaan geen wetenschappelijke bevindingen die aantonen dat homoseksualiteit daarin een positieve rol zou kunnen spelen. Integendeel: wereldwijde medische vaststellingen wijzen op een rechtstreeks verband tussen hoge percentages aan soa’s en mannelijke homoseksuele relaties. Ook op verschillende andere vlakken, zoals het psychiatrische, ziet men een grote toename aan probleemsituaties bij niet-heteroseksuele relaties of gevoelens. Dit ontkennen helpt de mensen die hiermee geconfronteerd zijn helemaal niet.

Als u het over “de zonde” heeft, gebruikt U een heel betwistbare redenering, die allesbehalve “katholiek” klinkt. Dat is helemaal geen moeilijk te definiëren categorie, zoals u beweert. Dat is gewoon “alles wat tegen de wil van God ingaat”. Het christendom leert ons dat het Gods wil is dat we onze verantwoordelijkheid opnemen om het leven in optimale omstandigheden aan ons nageslacht door te geven. Als we de Bijbel aanvaarden als het geopenbaarde woord van God, dan weten we dat daarin de juiste weg wordt gewezen voor een verantwoorde seksualiteitsbeleving. Als we de Bijbel daarentegen beschouwen als achterhaalde religieuze vertelsels (zoals het modernistisch denken ons voorhoudt), dan valt deze stevige houvast weg en betreedt men seculiere paden, die naar zeer uiteenlopende richtingen leiden. Het lijkt erop dat u voorstander bent van zulke verscheidenheid en dat u meer vertrouwen hebt in de veranderlijke willekeur van de moderniteit dan in het standvastige en leven bevorderende woord van God. Zo te zien past die houding perfect bij de door u nagestreefde “theologische nuance”.

Het is opvallend hoeveel er in de zogenaamd verlichte en op wetenschappelijke leest gestoelde samenleving met gevoelsargumenten gewerkt wordt. Daarbij heeft men het o.a. te pas of te onpas over de “liefde”. Gecombineerd met de religieuze “barmhartigheid” kan daarmee zo ongeveer alles worden goedgepraat en als “positief” worden voorgesteld. Al wie het dan nog waagt om bezwaren naar voor te brengen, wordt verketterd als harteloos en “niet van deze hemelse welvaartstijd” (gekenmerkt door een constante toename van psychologische aandoeningen).

Om te beginnen zou het heel raadzaam zijn om telkens goed te definiëren wat men onder “liefde” verstaat. Als een koppel wil trouwen, dan is dat niet noodzakelijkerwijze omdat het over veel “liefde” beschikt. De al of niet bestaande liefdesgraad zal pas achteraf aan het licht komen, na de eerste probleemsituaties. In de eerste plaats wordt er getrouwd omdat dit beantwoordt aan een existentiële grondbehoefte, voortvloeiend uit een natuurlijke seksuele aantrekkingskracht. Dat is ook zo bij homoseksuele relaties en “liefde” is dus een goedkoop gevoelsargument als men daarmee schermt om deze laatsten goed te praten. Daarenboven wordt het religieuze heterohuwelijk gekenmerkt door een aanzienlijke verantwoordelijkheidslast, met name voor de potentiële ouders. Bij homokoppels is dat normaal gesproken niet het geval, behalve als men hen artificieel de mogelijkheid geeft om aan hun kinderwens te voldoen.

Ook op dat vlak bent u vrij in de zoektocht naar ethische argumenten voor homogezinnen met kinderen. Die argumenten zullen ongetwijfeld homovriendelijk zijn, maar of ze ook voldoende kindvriendelijk zijn is zeer de vraag. Kinderen wordt niet naar hun mening gevraagd bij adopties. Als we de statistieken over de homohuwelijken bekijken, dan zien we dat hun jaarlijks aantal sinds de goedkeuring ervan in dalende lijn gaat, terwijl het aantal echtscheidingen blijft stijgen, vooral bij lesbiennes. Dit confirmeert wat in brede kringen geweten is, maar blijkbaar minder onder de aandacht komt, namelijk dat homoseksuele relaties gemiddeld veel minder stabiel zijn en dat de homowereld gekenmerkt wordt door een hoge graad van promiscuïteit (cf. o.a. https://www.knack.be/nieuws/gezondheid/homo-s-hebben-gevarieerd-seksleven-maar-vrijen-niet-altijd-veilig-vub/article-normal-143525.html ).

Weinig respectvol en zeer pretentieus is uw uitlating “Rome kan je relativeren, de kerk van Jezus Christus” niet. Daarmee suggereert u dat mensen met een andere mening dan de uwe niet tot die Kerk behoren en dat Christus zelf homoseksuele relaties zou hebben goedgekeurd; quod non (zoals evenmin zijn apostelen).

Dit alles betekent niet dat we onze medemensen met homoseksuele neigingen niet vriendelijk en respectvol zouden behandelen. Zij zijn vrije medeburgers, die vrij hun levenskeuzes bepalen. Maar als katholieken hebben wij ook het recht om te verwachten dat onze medegelovigen de katholieke moraalleer serieus nemen. Die kan voor sommigen veeleisend lijken, maar dat is niet enkel het geval voor homoseksuelen, maar ook bv. voor huwelijkspartners die om uiteenlopende redenen geen seksuele relaties kunnen hebben, voor celibataire geestelijken, enz. Voor mensen met een pedofiele voorkeur is het verbod op seksuele betrekkingen zelfs een algemeen aanvaarde “must”. Dit behoort voor de christenen bij “de last van het kruis”. Dat met liefde gedragen kruis verwerpen of negeren is geen christelijke houding, maar een zwichten voor de permissieve tijdsgeest.

Denk aan alle christenen die omwille van het Rijk Gods hun persoonlijk kruis of kruisje hebben gedragen en bereid zijn het te blijven dragen. Stop a.u.b. met het openlijk belachelijk maken van uw kerkelijke collega’s en de continue leer van de H. Kerk.  Indien u hiermee de standpunten weergeeft van de voltallige Belgische bisschoppenconferentie, moeten we uiteindelijk tot het pijnlijke besluit komen dat we de facto tot twee verschillende Kerken behoren: enerzijds deze die er was sinds Christus haar gesticht heeft en anderzijds een nieuwe, met “snel evoluerende” en “inclusieve” inzichten, “van een hoger niveau”, perfect passend bij het hedendaags hedonisme.

Met vriendelijke groet, in Christo,

Ivo Van Hemelryk