Oproep tot gebed voor de Schismatieke Vlaamse Kerk

25-09-2022

Alea iacta est. De teerling is geworpen. De Vlaamse bisschoppen konden echt niet langer weerstaan aan hun zin om de wereld het voorbeeld te geven van consequente eigentijdse inclusiviteit. Homoseksuele relaties kunnen voortaan gezegend worden, met officiële bisschoppelijke goedkeuring. Er werd zelfs een religieus praktiserende homoseksueel aangesteld om de vraag hiernaar te “coördineren”. Waaruit zijn taak precies bestaat is moeilijk op te maken uit de berichtgeving ter zake. Hij moet er in ieder geval voor zorgen dat al wie een niet-heteroseksuele voorkeur heeft, zich niet alleen welkom voelt in de Vlaamse Kerk (hetgeen in feite altijd de correcte kerkelijke opstelling was), maar zich daarenboven definitief bevrijd voelt van elk storend gevoel van zondigheid in zijn seksuele handelingen.

Waarschijnlijk beseffen de meeste christenen (en eventueel zelfs de betrokken bisschoppen?) nog niet dat dit besluit het einde betekent van de Katholieke Kerk in Vlaanderen. Elementaire logica en waarheidsliefde kunnen enkel tot de conclusie leiden dat de Vlaamse Kerk ontspoord is en zich in een schismatieke positie bevindt. “Katholiek” betekent immers universeel. Maar hoe kan je nog beweren “universeel” te zijn, als je een standpunt inneemt dat in formele contradictie is met hetgeen wereldwijd geldt als de katholieke zedenleer, met alle gekende officiële verklaringen hierover van de hoogste kerkelijke gezagsdragers, met de continue kerkelijke leer sinds het ontstaan van het christendom en met de onmiskenbare Bijbelse richtlijnen en veroordelingen in deze materie?

Dat kan alleen door de waarheid geweld aan te doen en de Bijbel en de Catechismus van de Katholieke Kerk zodanig te manipuleren en te herinterpreteren tot men uiteindelijk tot conclusies komt die het tegenovergestelde zijn van wat er letterlijk staat. Bij voorkeur beroept men zich in dit geval op de post synodale exhortatie Amoris Laetitia van paus Franciscus. Ter zake beweerde Mgr. Bonny voor de VRT: “Als de paus spreekt over begeleiden, integreren en een kerk die moet openstaan voor iedereen, dan ligt deze beslissing volledig in dezelfde lijn”. Dat een voorname kerkelijke gezagsdrager zulke manipulatieve gedachtegang ontwikkelt is zeer verontrustend. Christus zelf stond “open” voor alle zondaars en toonde hen zijn vergevingsgezindheid. Maar Hij keurde uiteraard nooit hun zonden goed, laat staan dat Hij ze zou hebben “gezegend”. Zijn standpunt was klaar en duidelijk: “Wie een letter of stip van de Wet verandert en dit aan de mensen leert zal de minste genoemd worden in het Rijk der Hemelen” (Mt. 5:19).Ook in Amoris Laetitia is er geen spoor te vinden van enige goedkeuring voor een dergelijke kerkelijke zegening, of iets dat objectief gesproken kan geïnterpreteerd worden als de opheffing van de wezenlijke zondigheid van seksuele relaties die  buiten het heteroseksuele huwelijk plaatsvinden. (Zie CKK: nrs. 2357-2359).

In Amoris Laetitia staat letterlijk de volgende verklaring, vastgelegd tijdens de Synode over het gezin (van 2014): “omtrent projecten van gelijkstelling van verbintenissen tussen homoseksuele personen aan het huwelijk ‘er geen enkel reden is om analogieën aan te nemen of vast te stellen, zelfs geen verre analogieën, tussen homoseksuele verbintenissen en Gods plan betreffende huwelijk en gezin.” (AL 251). In schrille tegenstelling hiermee staat een van de hoofdargumenten waarmee men deze fatale ontsporing van de kerkelijke moraalleer in Vlaanderen tracht te rechtvaardigen. Men baseert zich hierbij op de veronderstelde “duurzaamheid voor het leven” van de belofte tot wederzijdse trouw van het homokoppel dat wenst gezegend te worden. In het christelijk huwelijk is die duurzaamheid geen zinloze religieuze verplichting, maar een basisvoorwaarde om onze menselijke opdracht tot gezonde voortplanting en opvoeding in de beste psychologische en biologische omstandigheden te vervullen. In een relatie die op zich niet kan leiden tot voortplanting kan men natuurlijk ook een gelijkaardige belofte uitspreken, maar dat moet gemotiveerd worden met andere argumenten, die minder doorslaggevend en veel subjectiever of emotioneler van aard zijn, zoals de onderlinge “liefde”,  “vriendschap”, of “de wens tot zorg voor elkaar”. Zolang er minstens een symbolisch verband blijft met de fundamentele vruchtbaarheid die het authentieke christelijk huwelijk kenmerkt, kan men nog spreken van een aanvaardbare analogie (bv. bij ongewilde onvruchtbaarheid van een heteroseksueel koppel). Maar die analogie raakt helemaal zoek in relaties waarbij het gaat over de bevrediging van homoseksuele verlangens, ten koste van de potentiële vruchtbaarheid van de betrokken partners. In sommige gevallen kunnen die relaties samengaan met een wederzijdse nood aan “levenslange trouw”. De statistische cijfers tonen echter aan dat dit laatste binnen de homogemeenschap een uiterst zeldzaam bloempje is, waarvan het bestaan door de meeste homoseksuelen zelf in twijfel wordt getrokken. (1)

Dat het progressieve discours, dat sinds de seksuele revolutie van de jaren zestig in een aantal kerkelijke kringen de overhand heeft gekregen (o.a. in de intussen leeggelopen Vlaamse seminaries) botst met de Bijbelse standpunten over homorelaties, is moeilijk te ontkennen. Desondanks trachten vindingrijke theologen, gesteund door permissieve kerkelijke ambtsdragers, dit obstakel met gesofisticeerde redeneringen te omzeilen. Een goed voorbeeld hiervan is de recente Nederlandse vertaling van het boek van de Amerikaanse ex-priester Daniel Helminiak “Wat de Bijbel wél zegt over homoseksualiteit” (1994-2000). In het oorspronkelijk voorwoord vatte de vrijzinnige anglicaanse bisschop John S. Spong goed de grondredenering van dit boek samen: “De auteur durft de woorden van de Bijbel, die cultureel bepaald zijn, terzijde te schuiven zodat er ruimte komt voor de kracht van zijn Heer, die de verschoppelingen van de samenleving omarmde”. In hetzelfde boek wordt enerzijds de lof gezongen van de volmaaktheid van Jahweh ’s woord, terwijl men anderzijds de betekenis van Gods woorden verdraait ter wille van het nagestreefde resultaat: de goedkeuring van homoseksuele handelingen. Het nieuwe voorwoord in de Nederlandse vertaling komt van Mgr. De Korte van ‘s-Hertogenbosch. Het lijkt veel voorzichtiger, maar is bij nader toezien even destructief voor de geloofwaardigheid van de katholieke leer: “De kerkelijke leer is geen monoliet. Er is door de eeuwen heen altijd groei en verandering geweest. De toekomst is open. Wat zegt de Geest tot de Kerk van vandaag als het gaat over homoseksualiteit en homoseksuele relaties in trouwe liefde?”. Het is mogelijk dat een homofiele trouwbelofte standhoudt, alhoewel dit – zoals gezegd – in de homoseksuele praxis alles behalve evident is. Op zich is levenslange trouw tussen twee personen natuurlijk een mooi ideaal. Fataal is echter de aanslag die deze bisschop pleegt op het vertrouwen dat we moeten hebben in de H. Geest. Volgens hem houdt de H. Geest rekening met de “nieuwe inzichten” van de tijdsgeest en kan Hij zonder verpinken vandaag het tegenovergestelde zeggen van wat Hij ons via de Bijbelse profeten en hun opvolgers in de christelijke wereld gedurende millennia heeft voorgehouden.

Hoelang kan een modernistisch verblinde Kerk die zulke onzin verkoopt nog standhouden? Deze nieuwe stap kan de ondergang ervan alleen maar bespoedigen. Waartoe dient immers nog een Kerk die haar hoop en inzichten niet meer ontleent aan de Bijbel en het Evangelie, maar aan de overheersende plaatselijke opinies? Mgr. Bonny zei het met zoveel woorden zelf: “Het is niet onze bedoeling om vooruit te lopen voor de wereldkerk. Onze bedoeling is te doen wat hier moet gebeuren”. Hiermee erkent hij dat deze stap een signaal is voor andere lokale kerkgemeenschappen om het Vlaamse voorbeeld te volgen. Daarenboven gaat het over iets dat “moest” gebeuren. Waarop deze “noodzakelijkheid” is gestoeld wordt niet vermeld. Was er politieke beïnvloeding? In ieder geval werd zij belangrijker geacht dan het respect voor de kerkelijke eenheid en de Bijbelse leer waarop deze is gestoeld.

Bij nader toezien gaat de argumentatie pro afschaffing van de zondigheid van homoseksuele relaties vooral uit van “nieuwe wetenschappelijke inzichten”. Maar welke die precies zijn blijft vaag en hun graad van algemeen aanvaarde wetenschappelijkheid nog meer, zoals o.a. blijkt uit de hier onderaan vermelde studie van Dr. van de Aardweg. In feite gaat het hier ook niet over een wetenschappelijke kwestie, maar over een Goddelijke instructie. Al wat voor de christen een zonde is, is daarop gebaseerd en helemaal niet op theologische traktaten die rekening houden met “nieuwe wetenschappelijke inzichten”, hoe spitsvondig en revolutionair die ook mogen lijken. Enerzijds kan men zich de vraag stellen of “de huidige wetenschap” werkelijk zoveel meer zekerheden heeft over de psychische achtergrond van alternatieve seksuele oriënteringen. Anderzijds zeggen de voorstanders van deze verandering in de kerkleer de facto, ofwel dat God niet over de wetenschappelijke bevoegdheid beschikt om mensen met zulk verbod te belasten, ofwel dat de Bijbel niets meer is dan een verzameling van achterhaalde culturele gebruiken, waarmee God maar weinig te maken heeft. Is het niet wijzer en correcter na te gaan waarop de christelijke visie op huwelijk en voortplanting berust en of homoseksuele daden daarin überhaupt wel kunnen geïntegreerd worden? Dat is veel interessanter dan uitgaan van emotionele dooddoeners zoals: “Want ook deze relatie, ofschoon geen kerkelijk huwelijk, kan voor de betrokkenen bron zijn van vrede en gedeeld geluk”, zoals de bisschoppen schrijven in het document waarin ze hun nieuw “pastoraal orgaan” aankondigen. Dezelfde slappe argumentatie kan toegepast worden op heel uiteenlopende relaties, o.a. die van een gehuwde man die geen andere uitweg ziet dan soelaas te zoeken bij zijn maîtresse of een prostitué van zijn voorkeur. Waarom zou men niet (met de nodige “onderscheiding” uiteraard) ook voor al die andere probleemgevallen een “inclusieve pastoraal” uitwerken?

Om werkelijk klaar te kunnen zien in wat hier op het spel staat, moeten we ons baseren op het mensbeeld waarvan de Bijbel vertrekt, vanaf zijn eerste verzen in Genesis en verder doorheen de heilsgeschiedenis van het Godsvolk. De oorspronkelijk door God bedoelde mens wordt daarbij voorgesteld als het “beeld en de gelijkenis van God zelf”. Dit betekent dat onze voorouders “in het begin” in Gods ogen “volmaakt” waren. (De religieuze formulering zegt dat zij in een staat van volledige “heiligmakende genade” waren). Het Genesis-verhaal maakt ons duidelijk dat deze gave niet zomaar gratis was, maar gebonden aan bepaalde voorwaarden. Zij mochten bv. niet eten van de “boom van goed en kwaad”. Door dit toch te doen, zullen zij zelf – en niet meer God  –  bepalen wat goed of slecht is (in feite is het precies dat wat de Vlaamse bisschoppen nu hebben gedaan). We vernemen ook dat er nog een andere belangrijke boom in hun aards paradijs stond: de levensboom. Deze was het geschenk van God, als zij Hem trouw bleven: zij zouden niet sterven en lichamelijk ontbinden, maar aan het einde van hun aardse leven rechtstreeks met hun volmaakte ziel en lichaam worden opgenomen bij God. Uit dit verhaal kunnen we afleiden dat het gaat om twee sleutelelementen: Leven en Liefde. Zij leiden o.m. naar “Liefde en respect voor het leven dat God hen had geschonken en dat om hen heen”. Daartoe moest hun leven “vruchtbaar” zijn, niet alleen door de Hof van Eden verstandig te bewerken, maar ook door te zorgen voor een groot en gezond nageslacht. Hun oorspronkelijke lichamelijke volmaaktheid en biologische complementariteit gaf hen daartoe alle kans, maar hun hoogmoed en ontrouw hebben geleid tot de vele afwijkingen die de huidige mensheid kenmerken, zowel geestelijk, lichamelijk, als psychologisch. Hun eerste nakomelingen waren al een dodelijk gevaar voor elkaar en hun zeden, ook op seksueel gebied, degradeerden zeer vlug naar uitspattingen die niets meer te maken hadden met de vruchtbare volmaaktheid waartoe zij (net als wij) geroepen waren.

In een culturele context waarin de Bijbelse en christelijke waarden grotendeels teloor zijn gegaan zal deze uitleg op heel wat kritiek botsen. Men zal bv. opperen dat de Bijbel grotendeels uit onbewezen mythes bestaat. Daarop dieper ingaan zou ons hier te ver afleiden, maar onze mening hierover vindt men terug in andere rubrieken van deze website (o.a. in “Bijbel” en “Creatieve evolutie”). Veel gebruikte homofiele tegenargumenten zijn: “God heeft mij zo geschapen” en “Ik heb het recht om te zijn wie ik ben”. Het eerste is een flagrante ontkenning van de christelijke leer. Zoals gezegd, was het eerste mensenpaar (waarvan de ganse huidige mensheid afstamt) “volmaakt” in Gods ogen. Dit betekent dat zij aldus door God “geschapen” zijn (via een indirecte evolutionaire weg) en gewild. Al wat daarvan afwijkt is NIET door God gewild: dat is de onvervalste joods-christelijke boodschap. Identiek hetzelfde foutieve tegenargument kan trouwens door een persoon met gelijk welke afwijkende oriëntering gebruikt worden om zijn/haar seksuele gedragingen goed te praten, o.a. nimfomanen, pedofielen, enz. God heeft hen helemaal niet zo geschapen of gewild, maar hun onvolmaaktheden zijn het gevolg van de menselijke zondigheid, zoals de Bijbelse boodschap ons heel duidelijk maakt. Voor wat betreft het tweede tegenargument, citeren wij hier het statement van Blaine Hickman op een webpagina waarin  een aantal homofiele mannen aan het woord komen die een vruchtbaar en gelukkig heteroseksueel huwelijk leiden: “Mijn gevoelens… definiëren me niet. Ik ben niet wat ik voel; ik ben wat ik doe.” . Bill Seger formuleert het aldus: “We kunnen onze bestemming kiezen. We kunnen de richting kiezen die we willen. Het is niet gemakkelijk… maar de zegeningen zijn enorm.” (It’s Possible: Gays and Lesbians Can Have Happy Marriages – Public Discourse (thepublicdiscourse.com) .

De zogenaamd “pastorale” richting die de Vlaamse bisschoppen zijn ingeslagen, is absoluut niet zo onschuldig als zij wordt voorgesteld. Op redelijk korte termijn betekent dit het definitief opgeven van de christelijke huwelijksmoraal. Daarin spelen kuisheid en zelfbeheersing een cruciale rol. Met dit besluit heeft men een kettingreactie in gang gezet die onvermijdelijk leidt naar de “inclusieve” opname van alle mogelijke samenlevingsvormen in de Vlaamse kerkgemeenschap. Er is niet veel inbeeldingskracht nodig om te besluiten dat dit hiermee de finale is ingezet van de ondergangssage, waarin een dynamische en missionaire Vlaamse Kerk evolueerde naar een wollige gemeenschap die de nieuwe “waarden en normen” achternaloopt. Deze laatste knieval voor de tijdsgeest kan alleen maar leiden tot nog meer leerstellige verwatering. De taak van de Kerk is helemaal niet om van alles en nog wat in te zegenen. Daar heeft Christus nooit iets over gezegd. Haar ware pastorale taak is de mensen te begeleiden op de weg naar een hogere volmaaktheid. Daarmee zet zij het verlossingswerk van Christus verder. “Wie mij wil volgen neme zijn kruis op” leerde Hij ons. Dat kruis behoort tot de dagelijkse realiteit van al wie zich met recht en reden een christen noemt. Het bestaat uit het verzaken aan een groot aantal verzoekingen. De pijn die het kruis kan meebrengen is van nature uit niet groter voor een homoseksueel die zijn seksuele neigingen leert bedwingen, als voor eender wie die worstelt met een sterke buitenechtelijke seksuele aantrekkingskracht of om bepaalde redenen geen seksuele betrekkingen kan of mag hebben. Dit en andere kruisen maken integraal deel uit van de weg naar de volmaaktheid die een waarachtig gelovige christen is ingeslagen. Daarom noemde Christus zijn volgelingen het “zout der aarde”: zout dat op zich niet smakelijk is, maar in de juiste verhouding lekker makend en zelfs levensnoodzakelijk. Daarentegen heeft de Vlaamse Kerk van het christelijk kruis speelgoed gemaakt. Het beeld van de voor ongewenst seksueel gedrag en aanranding veroordeelde kunstenaar Jan Fabre, dat als een soort paard van Troje in de kathedraal van Antwerpen werd opgesteld, illustreert de nieuwe kerkelijke denkrichting perfect: een gouden man die in zijn open handpalm een gouden kruis in evenwicht tracht te houden, alsof het luxueus speelgoed is.

Tegenover deze kerkelijke afgang plaatsen wij een oproep aan de trouwe Vlaamse en ook de Waalse katholieken om te bidden voor de bekering van hun afgedwaalde kerkelijke gezagsdragers en voor de paus die ziet hoe de Kerk wordt verscheurd. Natuurlijk is het ook goed dat zij hun mening uiten in hun parochiegemeenschap en hun herders ter verantwoording roepen. Het zou ook goed zijn moesten mensen met een kerkelijke functie dit leerstellig schisma openlijk verwerpen en zich samen zouden beraden over de juiste in te nemen houding. Suggesties en uitwisselingen zijn hartelijk welkom. Tot slot vragen wij om medewerking bij de maximale verspreiding van deze oproep, die ook bedoeld is als een broederlijke rechtzetting en dringende waarschuwing. (2)

IVH

(1) Zie:  Dr. G.J.M. van den Aardweg, Die Wissenshaft sagt NEIN: Der Betrug der Homo-“Ehe”, met voorwoorden van Dr. Theo Lehmann, Lutheraans theoloog, en Mgr. Andreas Laun, emeritus hulpbisschop van Salzburg. Uitg.: Lichtzeichen Verlag, Lage (Duitsland).

(2) Zie ook de Franstalige reactie van Arnaud Dumouche op YouTube: (https://www.youtube.com/watch?v=9iihBDOzIbQ) .