27-03-2014
De betrachting van een christen, die naam waardig, is al het aardse te zien en te evalueren vanuit de blik van Degene die het allemaal geschapen heeft en die ons zowel de zin ervan heeft laten kennen als de houding die we op onze levensweg moeten aannemen. Het verbijsterende is dat Hij dat niet alleen deed met woorden, maar ook met concrete daden en voorbeelden. Hij leerde ons o.a. zowel de waarheid als onze medemensen lief te hebben, het onrecht zowel aan te klagen als te ondergaan en het lijden en de dood, die onvermijdelijk de weg naar onze uiteindelijke bestemming mee bepalen, zowel te bestrijden als te aanvaarden.
Een christen is bijgevolg iemand die, zoals Christus, zowel slaat als zalft en zowel nederig ondergaat als stoutmoedig bekampt. Paus Franciscus geeft hierin ongetwijfeld het goede voorbeeld. Onze houding tegenover homoseksualiteit vertoont een gelijkaardige dualiteit. Dat wil zeggen dat wij enerzijds onze medemensen met een afwijkende seksuele voorkeur met respect behandelen, maar dat wij anderzijds de seksuele handelingen die van hun voorkeur het gevolg zijn niet kunnen goedkeuren. Voor wat betreft de oorzaken ervan moeten wij, als christenen, alle mogelijke verklaringen met serene neutraliteit aan bod laten komen, terwijl we met een gezonde scepsis afstand nemen van standpunten die ons door bepaalde belangengroepen grootschalig worden opgedrongen. (1)
Een van de vragen is of homoseksualiteit aangeboren is, of dat de oorzaak ervan te vinden is in ervaringen uit de eerste levensfasen. Enkel in het geval er een neiging tot homofilie vanaf de geboorte zou worden vastgesteld (hoe?), kunnen we met volledige zekerheid spreken van een homofiele “geaardheid”. Nochtans wordt deze term nu algemeen gebruikt. Terwijl er tot op heden nog geen enkele oorzaak gevonden is die het “aangeboren” zijn van zulke neiging kan verklaren, is er heel veel dat erop wijst dat, alvast bij een groot percentage, deze neiging is ontstaan tengevolge van situaties of gebeurtenissen uit de kinder- of pubertijd. Het verschil tussen beide oorzaken is niet iets van secundair belang. Uit verschillende (systematisch genegeerde) getuigenissen en onderzoekingen kan men opmaken dat niet-aangeboren homoseksualiteit dankzij een aangepaste psychotherapie kan omgebogen worden. Hoeveel ouders van homoseksuele kinderen zouden hiervan niet al te graag gebruik willen maken? (2)
Laten we hierover een ervaringsdeskundige aan het woord. Zij is een non-conformistische lesbische feministische en libertijnse schrijfster en dus in deze materie zeker een onverdachte bron. Alhoewel haar opinies dus op vele vlakken de tegenovergestelde zijn van de onze, moeten we haar applaudisseren voor de manier waarop zij consequent lak heeft aan al wat ruikt naar “politic correctness”. We beschouwen haar getuigenis in deze materie als zeer openhartig.
KN/Kath.net, 31/01/2014
De psychologische wetenschap snijdt zichzelf de pas af door bepaalde onderzoeken uit politieke correctheid niet te doen.
Dat heeft de Amerikaanse feministe Camille Paglia (66), zelf emeritus professor humaniora, gezegd in een radio-interview. Uit politieke overwegingen worden gebeurtenissen in de kinderjaren die verband kunnen houden met homoseksualiteit niet onderzocht, hekelt Paglia het ‘psychologisch establishment’.
“Iedere homoseksuele persoon die ik ken, draagt een soort jeugddrama met zich mee. Er is iets gebeurd waarover wij vandaag niet meer mogen spreken”, aldus Paglia in een interview met de conservatieve radiopresentator Dennis Prager. Zij herkent bepaalde patronen die in haar eigen biografie en die van andere lesbische vrouwen voorkomen.
Volgens haar is er “geen greintje bewijs” dat mensen vanaf hun geboorte homoseksueel zouden zijn. Homoseksualiteit is een “adaptatie” aan bepaalde omstandigheden, aldus Paglia.
De duidelijkste patronen zijn volgens haar herkenbaar bij homoseksuele mannen. Die hadden als kind vaak een sterkere band met hun moeder dan met hun vader en tegelijkertijd was er sprake van afstand tussen vader en moeder. De moeder heeft daardoor de zoon als gelijke of als vriend benaderd, als de eigenlijke zielsverwant. Dat kan zich op verschillende manieren uiten. De bandbreedte kan daarbij uiteenlopen van discreet tot theatraal, aldus Paglia.
Vandaag mogen deze invloeden uit de kindertijd niet meer onderzocht worden. Zelfs de vraag ernaar geldt als ‘homofoob’, aldus Paglia. “Het psychologische establishment heeft zichzelf uitgeschakeld. De hoogontwikkelde psychoanalyse uit de jaren zeventig is helemaal verdwenen. Het is nu alleen nog maar politiek. Feministen helpen zichzelf bankroet door hun kinderen naar de beste opleidingen te sturen waar alleen nog een politieke manier van analyseren wordt gedoceerd. Alles van de mens ‘is van buiten opgelegd door een externe kracht’. ‘Wij worden onderdrukt.’ Het is een zieke en stompzinnige manier om naar de menselijke psychologie te kijken”.
(1) Hierover hebben we het meer uitgebreid in deze rubriek, in de artikelenreeks over “het ARM en de seksuele revolutie”, aflevering 4 en 5.
(2) Zoals opgemerkt in de hiervoor aangehaalde reeks, mag dit enkel gebeuren onder welbepaalde voorwaarden, rekening houdend met de wettelijke voorschriften. Een belangrijk gegeven hierbij is dat de slaagkansen van zulke behandeling stijgen als men er vroeger mee begint. Daar bevindt zich blijkbaar de eerste en voornaamste struikelblok, vermits dit afhangt van de beslissing en de medewerking van volwassenen die eventueel zelf aan de basis liggen van deze “invloeden uit de kindertijd”.
Forumcatholicum 